της Αυγής Μ. Πλατσή
Δυο πράγματα ήθελα να σου πω. Μπορεί και παραπάνω, τρία-τέσσερα. Αλλά ήξερα πως τα ξέρεις. Και το άφηνα.
Έχουν γραφτεί με αίμα όλα --- κοίτα πώς έρχονται οι συνειρμοί!
Έχουν γραφτεί με αίμα όλα --- κοίτα πώς έρχονται οι συνειρμοί!
* Για τον περί «ιδιωνύμου αδικήματος» νόμο 4229 του 1929, που τον "εφηύρε" ο Ελ. Βενιζέλος και τον ψήφισαν οι δημοκράτες. Για τη δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και κατά των εργατικών κινητοποιήσεων. Ο ίδιος νόμος που επί Μεταξά στράφηκε ΚΑΙ εναντίον εκείνων που τον ψήφισαν. (Περιττεύει η αναφορά στις διώξεις και στα βασανιστήρια όλων όσοι «φωτογραφίζονταν» από τον συγκεκριμένο νόμο και επί Βενιζέλου και επί Μεταξά. Να προστεθεί μόνο η ψήφιση του ν. 509/1947, που με το άρθρο του 2 υπήχθη το λεγόμενο ιδιώνυμο στην αρμοδιότητα των στρατοδικείων, καθώς και η καθιέρωση πλήθους «νέων Παρθενώνων» παράλληλα με το από χέρι χαμένο δεύτερο αντάρτικο. Άμα δεν ξέρεις κάτι... να ανοίγεις πολλά βιβλία, να συγκρίνεις, να κρίνεις και να ξεχωρίζεις. Γιατί η Ιστορία δεν καθαρογράφεται.)
** Με τη μετονομασία της 7χρονης χούντας σε δημοκρατία, η ισχύς του ν. 509 εξακολούθησε. Ίσαμε την ψήφιση του ν. 774/1978 «περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος». Ως αφορμή χρησιμοποιήθηκαν οι νεοφασίστες και οι «νοσταλγοί της χούντας» που δρούσαν με μαχαίρια, τσεκούρια και βόμβες --- και ύστερα ο νόμος άρχισε να εφαρμόζεται επί των εξωκοινοβουλευτικών ριζοσπαστών και των αναρχοαυτόνομων. (Και πάλι περιττεύει η κατά περίπτωση αναφορά, υπάρχει άφθονο βιβλιογραφικό και διαδικτυακό υλικό.)
Από τότε ακολούθησε η ψήφιση πολλών τέτοιων νόμων «αντιτρομοκρατικών», που συμπλήρωναν ή ακύρωναν ο ένας τον άλλο· πιο εξειδικευμένων σε χαρακτηρισμό του «εγκλήματος», πολιτικού και ποινικού, επίτηδες μπερδεμένα και με πλήθος τροποποιήσεις· εμπλουτισμένων με τη «διεθνή εμπειρία» (διάβαζε νομοθεσία ΗΠΑ και συμβουλίου Η.Ε., μέχρι τη νέα νομοθεσία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) --- που είχαν ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ χαρακτηριστικό όλοι, τη φράση: «η διάθεση μηνύματος στο κοινό με πρόθεση την παρακίνηση στη διάπραξη τρομοκρατικού αδικήματος τιμωρείται, ανεξάρτητα εάν συνηγορεί άμεσα ή έμμεσα υπέρ της διάπραξης αυτών των αδικημάτων». Θυμήσου τις καταδίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο με την κατηγορία «υποκίνηση σε επεισόδια μέσω των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης». [Δε χρειάζεται να αποδείξει ο μπάτσος που σε τσουβάλιασε ότι τέλεσες πράξη. Αρκεί που ήσουν σε πορεία και σού φόρτωσε σακίδιο. Αρκεί που γράφεις στο διαδίκτυο «τσακίστε τους ναζί». Αρκεί που άφησες δακτυλικά αποτυπώματα στο... φλιτζάνι του Χριστόφορου Μαρίνου, πριν τον φάνε το '96. Εκείνοι τώρα τα χρειάζονται, τώρα θα τα «αξιοποιήσουν».]
*** Να, γι' αυτήν τη σύγκρουση δύο κόσμων ήθελα να σου πω. Όχι για το άσπρο και το μαύρο. Αλλά για τον κόσμο που βαριέται κι αφήνεται και τον άλλο κόσμο, αυτόν που θέλει να ζήσει και γι' αυτό ριψοκινδυνεύει το θάνατο. Κι αυτή η σύγκρουση δεν σταματάει ούτε ολοκληρώνεται με το χώσιμο πίσω από το δημοκρατικής κοπής ύφασμα του εκλογικού παραβάν. Που είναι πόλεμος, και θέλει τόσο ολοκληρωμένη αντίληψη και οργάνωση όσο και απόλυτη επικράτηση του κινδύνου «ζωή ή θάνατος» για να διεξαχθεί. Που σ' αυτόν τον πόλεμο αντιμετωπίζεις εξίσου εχθρικά τόσο τους 500.000 νεοναζί ψηφοφόρους όσο και τον δημιουργό τους, το κράτος· εκείνο που σήμερα τους μεταχειρίζεται για να υπερασπίσει τα τραπεζικά κεφάλαια και αύριο δε θα έχει πρόβλημα να τους κηρύξει παράνομους, ξαναχώνοντάς τους στα «δημοκρατικά» κεντροδεξιά του κόμματα.
**** Για το φασισμό ως τσιράκι του καπιταλισμού και για τα κόμματα εκείνα που μπορούν να κάθονται στα ίδια έδρανα μαζί του ήθελα να σου πω. Για τον δημοκρατικό αντιφασισμό, εκείνον που σταματάει σε πανό, φιέστες και λιτανείες --- και που συνήθως αποκηρύσσει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται.
Και για τον κυβερνητικό «αντιφασισμό», ένα φανταχτερό πυροτέχνημα, που ξέρεις πως το σύστημα θα το χρησιμοποιήσει σαν κανονικό όπλο ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς του όταν εκείνο κρίνει.
(Σίγουρα, δεν εξισώνω «την πιο φωτισμένη μοναρχία/ολιγαρχία με την πιο ατελή δημοκρατία»... αυτά τα είπαν, αν δεις, οι μεγάλοι της σκέψης και της πράξης ολοκληρωμένα... τα είπε κι ο Μπακούνιν, τα είπε κι ο Επίκουρος· δεν έχω να προσθέσω παρά μόνον ό,τι ξέρεις ήδη: ονειρεύομαι και αγωνίζομαι για την κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς ιεραρχία, σύνορα και στρατούς. Κι αυτά δεν έρχονται με εκλογές, αλλά με επαναστάσεις.)
Μάλλον περισσότερα για τον στείρο και ημιμαθή «αντιφασισμό» ήθελα να σου πω, για κείνον που επιτίθεται στο διαφορετικό ντύσιμο, στη διαφορετική διατύπωση, στο «νόμισα πως είδα...», για κείνον που καταδέχεται (αν και αντιφασίστας δηλώνων) να την πέφτουνε 20 σε έναν. Μπορεί και να κάνω λάθος, να μη χρειάζεται, και πάλι να πλατ(σ)ειάζω.
Ίσως για τον άλλο, τον μονοκόμματο αντιφασισμό χωρίς εισαγωγικά, να σου πω παραπάνω: εκείνον που αυτοακυρώνεται όταν δεν συμβαδίζει ο συγκρουσιακός αληθινά αντιφασιστικός αγώνας του στο δρόμο με τη μάχη ενάντια στο φιλελευθερισμό, στη φτώχεια και στις κρατικές δολοφονίες, στην εξαναγκαστική επιλογή δουλείας (και όχι δημιουργίας) με 300 ευρώ ή ανεργίας, κοντολογίς δε βρίσκεται πάντα στη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό που γεννάει το φασισμό. Ναι, εκεί συχνά την πατάμε όλοι - σα να σ' ακούω να μου λες και συμφωνούμε.
Θα σου έλεγα και για τον κόσμο της αξιοπρέπειας, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της συμμετοχής σε όλα όσα αφορούν τα έμβια όντα για το χτίσιμο αυτού που επικράτησε να λέγεται «από τα κάτω», της αυτοοργάνωσης δηλαδή, εννοώντας επικοινωνώ μαζί με άλλους σαν κι εμένα, αναλύουμε και συνθέτουμε τις σκέψεις μας, τις δουλεύουμε και τις κάνουμε μαζί πράξη. Αλλά τα μπέρδεψα πάλι όλα μαζί, ξέροντας πως τα ξέρεις. Άργησα κιόλας...
Εσύ τα ξέρεις. Για όλες τις μέρες, για όλα τα χρόνια. Είτε είσαι εδώ είτε πήγες αλλού.
** Με τη μετονομασία της 7χρονης χούντας σε δημοκρατία, η ισχύς του ν. 509 εξακολούθησε. Ίσαμε την ψήφιση του ν. 774/1978 «περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος». Ως αφορμή χρησιμοποιήθηκαν οι νεοφασίστες και οι «νοσταλγοί της χούντας» που δρούσαν με μαχαίρια, τσεκούρια και βόμβες --- και ύστερα ο νόμος άρχισε να εφαρμόζεται επί των εξωκοινοβουλευτικών ριζοσπαστών και των αναρχοαυτόνομων. (Και πάλι περιττεύει η κατά περίπτωση αναφορά, υπάρχει άφθονο βιβλιογραφικό και διαδικτυακό υλικό.)
Από τότε ακολούθησε η ψήφιση πολλών τέτοιων νόμων «αντιτρομοκρατικών», που συμπλήρωναν ή ακύρωναν ο ένας τον άλλο· πιο εξειδικευμένων σε χαρακτηρισμό του «εγκλήματος», πολιτικού και ποινικού, επίτηδες μπερδεμένα και με πλήθος τροποποιήσεις· εμπλουτισμένων με τη «διεθνή εμπειρία» (διάβαζε νομοθεσία ΗΠΑ και συμβουλίου Η.Ε., μέχρι τη νέα νομοθεσία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) --- που είχαν ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ χαρακτηριστικό όλοι, τη φράση: «η διάθεση μηνύματος στο κοινό με πρόθεση την παρακίνηση στη διάπραξη τρομοκρατικού αδικήματος τιμωρείται, ανεξάρτητα εάν συνηγορεί άμεσα ή έμμεσα υπέρ της διάπραξης αυτών των αδικημάτων». Θυμήσου τις καταδίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο με την κατηγορία «υποκίνηση σε επεισόδια μέσω των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης». [Δε χρειάζεται να αποδείξει ο μπάτσος που σε τσουβάλιασε ότι τέλεσες πράξη. Αρκεί που ήσουν σε πορεία και σού φόρτωσε σακίδιο. Αρκεί που γράφεις στο διαδίκτυο «τσακίστε τους ναζί». Αρκεί που άφησες δακτυλικά αποτυπώματα στο... φλιτζάνι του Χριστόφορου Μαρίνου, πριν τον φάνε το '96. Εκείνοι τώρα τα χρειάζονται, τώρα θα τα «αξιοποιήσουν».]
*** Να, γι' αυτήν τη σύγκρουση δύο κόσμων ήθελα να σου πω. Όχι για το άσπρο και το μαύρο. Αλλά για τον κόσμο που βαριέται κι αφήνεται και τον άλλο κόσμο, αυτόν που θέλει να ζήσει και γι' αυτό ριψοκινδυνεύει το θάνατο. Κι αυτή η σύγκρουση δεν σταματάει ούτε ολοκληρώνεται με το χώσιμο πίσω από το δημοκρατικής κοπής ύφασμα του εκλογικού παραβάν. Που είναι πόλεμος, και θέλει τόσο ολοκληρωμένη αντίληψη και οργάνωση όσο και απόλυτη επικράτηση του κινδύνου «ζωή ή θάνατος» για να διεξαχθεί. Που σ' αυτόν τον πόλεμο αντιμετωπίζεις εξίσου εχθρικά τόσο τους 500.000 νεοναζί ψηφοφόρους όσο και τον δημιουργό τους, το κράτος· εκείνο που σήμερα τους μεταχειρίζεται για να υπερασπίσει τα τραπεζικά κεφάλαια και αύριο δε θα έχει πρόβλημα να τους κηρύξει παράνομους, ξαναχώνοντάς τους στα «δημοκρατικά» κεντροδεξιά του κόμματα.
**** Για το φασισμό ως τσιράκι του καπιταλισμού και για τα κόμματα εκείνα που μπορούν να κάθονται στα ίδια έδρανα μαζί του ήθελα να σου πω. Για τον δημοκρατικό αντιφασισμό, εκείνον που σταματάει σε πανό, φιέστες και λιτανείες --- και που συνήθως αποκηρύσσει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται.
Και για τον κυβερνητικό «αντιφασισμό», ένα φανταχτερό πυροτέχνημα, που ξέρεις πως το σύστημα θα το χρησιμοποιήσει σαν κανονικό όπλο ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς του όταν εκείνο κρίνει.
(Σίγουρα, δεν εξισώνω «την πιο φωτισμένη μοναρχία/ολιγαρχία με την πιο ατελή δημοκρατία»... αυτά τα είπαν, αν δεις, οι μεγάλοι της σκέψης και της πράξης ολοκληρωμένα... τα είπε κι ο Μπακούνιν, τα είπε κι ο Επίκουρος· δεν έχω να προσθέσω παρά μόνον ό,τι ξέρεις ήδη: ονειρεύομαι και αγωνίζομαι για την κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς ιεραρχία, σύνορα και στρατούς. Κι αυτά δεν έρχονται με εκλογές, αλλά με επαναστάσεις.)
Μάλλον περισσότερα για τον στείρο και ημιμαθή «αντιφασισμό» ήθελα να σου πω, για κείνον που επιτίθεται στο διαφορετικό ντύσιμο, στη διαφορετική διατύπωση, στο «νόμισα πως είδα...», για κείνον που καταδέχεται (αν και αντιφασίστας δηλώνων) να την πέφτουνε 20 σε έναν. Μπορεί και να κάνω λάθος, να μη χρειάζεται, και πάλι να πλατ(σ)ειάζω.
Ίσως για τον άλλο, τον μονοκόμματο αντιφασισμό χωρίς εισαγωγικά, να σου πω παραπάνω: εκείνον που αυτοακυρώνεται όταν δεν συμβαδίζει ο συγκρουσιακός αληθινά αντιφασιστικός αγώνας του στο δρόμο με τη μάχη ενάντια στο φιλελευθερισμό, στη φτώχεια και στις κρατικές δολοφονίες, στην εξαναγκαστική επιλογή δουλείας (και όχι δημιουργίας) με 300 ευρώ ή ανεργίας, κοντολογίς δε βρίσκεται πάντα στη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό που γεννάει το φασισμό. Ναι, εκεί συχνά την πατάμε όλοι - σα να σ' ακούω να μου λες και συμφωνούμε.
Θα σου έλεγα και για τον κόσμο της αξιοπρέπειας, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της συμμετοχής σε όλα όσα αφορούν τα έμβια όντα για το χτίσιμο αυτού που επικράτησε να λέγεται «από τα κάτω», της αυτοοργάνωσης δηλαδή, εννοώντας επικοινωνώ μαζί με άλλους σαν κι εμένα, αναλύουμε και συνθέτουμε τις σκέψεις μας, τις δουλεύουμε και τις κάνουμε μαζί πράξη. Αλλά τα μπέρδεψα πάλι όλα μαζί, ξέροντας πως τα ξέρεις. Άργησα κιόλας...
Εσύ τα ξέρεις. Για όλες τις μέρες, για όλα τα χρόνια. Είτε είσαι εδώ είτε πήγες αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου